#2 V&D
Ik ben er weer met een nieuwe blog en vandaag wilde ik het graag hebben over de V&D.
Ik hoef het jullie niet te vertellen dat die redelijk recent nog failliet is gegaan.
Helaas, het zat eraan te komen.
Maar wat jullie waarschijnlijk niet wisten, is dat ik voor de V&D heb gewerkt.
Dus voor mij was het heel dubbel dat het bedrijf failliet ging!
Ik heb het er prima naar mijn zin gehad en ik vond het werk te gek om te doen daar!
Dus vond ik het ook heel erg jammer dat ik er weg moest. Maar sinds ik te horen kreeg dat de V&D zijn deuren voorgoed ging sluiten, realiseerde ik me toch dat ik maar blij moest zijn dat ik er niet meer werkte.
Want ik had dan toch wel zonder werk gezeten.
Ik was werkzaam bij de juweliersafdeling. Dus wat ik voornamelijk stond te doen, was: sieraden verkopen uiteraard, batterijtjes van horloges vervangen en advies geven.
#1 “Welke zal ik nou nemen? De witte of de groene?”
Als er één ding was wat absoluut nooit mijn bedoeling was geweest, dan was dat wel mensen iets aansmeren. Ik probeerde ze echt goed advies te geven, te luisteren wat ze nou graag wilden en dan van daaruit zeggen wat er het mooiste bij ze stond.
Zo stonden er dus een keertje een moeder en een zoon bij mij aan de toonbank.
Die moesten een keuze maken uit twee horloges die van Adidas waren.
En dat jongetje kon niet kiezen tussen de witte of de groene. Op de kleur na, waren het twee exact de zelfde horloges!
Ik liet ze eerst onderling nadenken en overleggen waaruit hopelijk de beslissing zou komen. Maar toen ze na tien minuten nog bezig waren, besloot ik toch om te kijken of ik kon helpen.
Voorzichtig ging ik toen advies geven, van:
“Ik weet niet of je favoriete voetbalteam of andere sportteam de kleur groen heeft? Of misschien is groen je lievelingskleur? Maar dat zou een reden kunnen zijn om voor de groene te gaan.”
Vervolgens zei ik: “Maar als je de witte kiest, die kun je altijd om doen. Wat voor kleur kleren je ook aan hebt.”
Die moeder ging er gelijk helemaal in mee van: “Ja inderdaad. Nu heb je een turquoise shirt aan en die vloekt absoluut met dat groene horloge daar. De witte kun je altijd om!”
Toen hebben ze dus de witte genomen.
Op dit soort momenten keek ik er een beetje van op hoeveel invloed ik kon hebben als ik advies gaf. En ik deed het nog wel op een voorzichtige manier omdat ik nooit mensen wil dwingen om een bepaalde keuze te maken.
#2 “WAT?! 9 EURO?! ZO DUUR??!!”
Als je gemotiveerd aan het werk bent, doe je natuurlijk altijd uitstekend je best. Vooral als je werk doet, waarbij je met klanten werkt, moet je met een glimlach je werk blijven uitvoeren. En dan al helemaal als je werk doet wat je super vind om te doen!
Maar als je een ontevreden klant hebt, is het voor sommigen wel eens moeilijk om vriendelijk te blijven.
Op een dag kwam er een vrouw langs die haar horlogebatterij wilde laten verwisselen.
Dat deed ik voor haar.
Het kostte me soms veel moeite om een horloge, zonder hem te beschadigen, open te krijgen. Maar als hij eenmaal open was, was de rest zo gedaan.
Oude batterij eruit, kijken wat voor één het was, nieuwe erin, dichtduwen en klaar!
Vervolgens scande ik de barcode van dat batterijtje.
Toen zei ik tegen die mevrouw: “Dat is dan 9 euro alstublieft.”
Die mevrouw trok haar wenkbrauwen op en riep een beetje hard met grote ogen naar ons: “WAT?! 9 EURO?! IS HET ZÓ DUUR?!”
En als er al wat klanten aan de toonbank staan, terwijl er iemand zoiets roept, is het wel even awkward.
Ik zei, terwijl er twintig ogen naar me staarden: “Eh... ja...”
“Ja sorry”, zei die mevrouw,”Ik sta even met mijn mond vol tanden. Ik wist niet dat een batterij zo duur bij jullie was!”
Gelukkig betaalde ze hem wel, maar ik kreeg zo het vermoeden dat dit wel meteen de laatste keer was dat ze het deed.
Ik heb zelf ook een heel duur horloge ooit bij de V&D gekocht en als ik mijn batterij daarvan moet vervangen, ben ik 50 euro kwijt, omdat hij ook getest moet worden op waterdichtheid of iets dergelijks. Dus ik wilde wel met die mevrouw ruilen van prijs. Maar nu de V&D failliet is, zal ik hem bij de meest dichtstbijzijnde juwelier moeten laten vervangen. En dan zie ik wel hoeveel geld het kost...
#3 “Mevrouw, ik zoek een speciale panty met een versterkte teen. Waar kan ik die vinden?”
De juweliersafdeling bij ons zat vlakbij de accessoires afdeling. Dus ook onder anderen vlakbij de panty's.
En kennelijk was het normaal daar als klanten bij de juweliersafdeling gingen vragen waar ze een bepaalde panty konden vinden.
Ik stond daar dan met 1001 vraagtekens. Dus liet ik het algauw over aan mijn collega's die me inwerkten. Sommigen van hen hadden al op meerdere afdelingen gestaan van de V&D.
Dat ze hun panty bij de juweliersafdeling konden afrekenen, dat snapte ik nog wel. Maar dat ze bij ons ook advies konden vragen over de panty's, had ik niet snel gedacht.
#4 “Code vijfduizend”
De mensen die voor de V&D hebben gewerkt, herkennen het bovenstaande waarschijnlijk wel.
De V&D gaat dicht en jij staat nog binnen om nog even op te ruimen. De kassa moet nog geteld worden en jij wacht nog op het seintje wanneer hij geteld mag worden.
In het gebouw van de V&D zaten ook andere bedrijven die dus niet echt bij V&D hoorden, laat maar zeggen.
Ik heb het wel eens zien gebeuren dat zij al begonnen met de kassa te tellen. Want zij hadden niks te maken met het sein waar wij op moesten wachten.
Op een gegeven moment werd er omgeroepen via de intercom: “Code vijfduizend!”
Yoepie! Eindelijk mocht je dan beginnen met tellen. De opbrengst ervan moest je in een grote envelop doen en je moest aanvinken of aankruisen hoeveel geld erin zat. Met dat geld moesten we naar boven naar de administratieafdeling.
Daar trok je dan een grote ijzeren la open waar je het in moest doen. En dan kon je eindelijk naar huis!
#5 Prijzencircus!
Als allerlaatste punt wilde ik nog iets zeggen over het prijzencircus!
Die heb ik zelf niet meegemaakt terwijl ik bij de V&D werkte, want toen moest ik helaas al weg!
Voor zover ik het nog weet, had je in oktober en in maart een prijzencircus.
Tijdens mijn intake gesprek bij de V&D moest ik vertellen wanneer ik op vakantie ging. Ik gaf aan dat ik op 6 oktober op vakantie ging tot 13 oktober.
De floormanager zei van: “Oh, echt waar? Dan zal ik dat even invoeren. Ik zeg er wel meteen bij dat je geen vrij mag vragen bij het prijzencircus. Voor jou maak ik nu een uitzondering omdat je het al geboekt had voor je hier werkte. Maar je mag nooit vrij vragen in de weken van het prijzencircus!”
Oh lekker dan! Vrij vragen in maart en oktober was dus een taboe.
En van mijn collega's hoorde ik dat het dan altijd heel druk was...
Ik heb, zoals ik al eerder zei, helaas maar kort gewerkt voor de V&D. Alle mensen die als laatste waren aangenomen, moesten er ook als eerste er weer uit.
Het kwam toen al aardig naar boven dat de V&D miljoenenverlies draaide. Dat was de reden waarom ik weg moest.
Maar mijn V&D verhalen waarvan je er hierboven vijf kunt lezen, zal me altijd bijblijven. In een korte tijd heb ik best veel meegemaakt.
En ondanks dat de V&D zijn deuren helaas heeft moeten sluiten, ben ik toch blij dat ik er heb kunnen werken!
Superzonde dat één van de grootste warenhuizen van Nederland zijn deuren moest sluiten!
Dit was mijn blog weer voor deze week.
Heb jij ook voor de V&D gewerkt en heb jij ook bepaalde dingen meegemaakt? Laat het dan weten in een reactie hieronder.
En op eventuele vragen geef ik uiteraard ook antwoord!
Ik hoop dat jullie de volgende keer weer lezen!
Groetjes,
Else ♫